ezel izlerken yazıyorum bu satırları sana bebek

kadınların iki şeyine gıpta ediyorum. birincisi; her sebepten ötürü kavga çıkarabilme potansiyelleri, diğeri devamlı fazla kilolarını atma sevdasıyla her pazartesi rejime başlamaları. varlığımın dünyada olduğu müddetçe bu kadar radikal kararlar alamıyorum ben. ha bu benim eksikliğimdendir, bu benim ibneliğimdendir, orası ayrı. ama yine de gıpta ediyorum bu hanım kızlarımıza. hayatımda aldığım en radikal karar, senede 1 kere bıyıklarımı kesmek. arada babam beni evlendirmek istiyor ama bu o'nun radikal kararı, beni bağlamaz. bu süreç sancılı oluyor benim için. şaka lan şaka, sikeyim sancısını, ne sancısı? bıyıklarımla oynarken bir an diyorum ki tiksindim bu bıyıklardan, akşam eve dönende kesiyorum bıyıklarımı. pırlanta gibi çocuk oluyorum, pırıl pırıl. bunu demek isterdim size, gerçekten de. ama hani halk dilinde, "amcık ağızlı" diye nitelendirdikleri insanlar var ya. hah işte ben o deyimin, vücut bulmuş hali oluyorum. şimdi ben sana bunları anlatıyorum ama, niye anlatıyorum? bi kaç haftadır yazamamın nedenlerine bir giriş olsun diye uzattım da uzattım lafı. gerek aldığım bu radikal karar (bıyık operasyonu), gerek iş değişikliği sebebi, gerekse eski projeleri hayata geçirme telaşıyla uzak kaldım buralardan. ha sanmayın ki kapandım, gece gündüz çalıştım ettim eyledim. yok öyle bir şey, ekmeğin daha çok aktığı başka mecralardaydım.  ondan eğri buraya ağırlık veremedim. olaylar bundan ibaret yani. yazının başına kadınlarla alakalı bir şey yazdım ki mevzu anlaşılmasın, bütün dikkatler oraya çekilsin diye. 

o zaman size bir hikaye anlatayım da bana tavır, gönül koyanların kalbini kazanayım. efendim, eskiden düğün salonlarında, nane likörüyle badem şekeri dağıtırlardı. o zamanlar ülke olaraktan refah seviyesi yüksektik, şimdi ki gibi düğünlerde sikkimtrak pastayla limonata vermezlerdi, tenezzül etmezlerdi. baba tarafından alkole karşı bir sempatim olduğu için aklım giderdi o liköre. oysa 6-7 yaşındaki çocuğun nesine likör, böyle diyebilirsiniz. ama değil. annem, sağolsun hep bana içirirdi o likörleri. tabii arsız bir adam olarak tek kadehle yetinmeyip 3-4 tane daha isterdim. sonrası masanın üzerinde sızmış, mont dağları arasında kaybolmuş olarak uyuyakalırdım. bunca sene, annemin ne kadar modern olduğunu düşündüm durdum. namazında, niyazında bir kadın, yalan bilmez, fitne fesat düşünmez. muhafazakar olduğu kadar modern bir kadın diye düşündüm yıllar yılı. herkesin hayalindeki "modern türk kadını" sandım annemi. meğer değilmiş. dün oğlumun aldığı aileys'tan içen mi anne dedim, "hadi ordan ma alık, git babanla iç içkini" deyince anladım. meğer annem, yıllarca o likörleri modern olduğu için değil, içerse namazı kabul olmayacak korkusuyla küçücük  bu çocuğa içirmiş durmuş. biraz geç de olsa en nihayetinde benim de bir çocukluk travmam var artık.