kadıköy'ün Selami var

önce umut sarıkaya beyefendi, o'na istinaden de demirbey kardeşimin yazdıklarını okuyunca ulan dedim kendi kendime, acaba ben sabah kalkınca kim olsam. aklımdan tabii hemen yerine geçmek istediğim adamlar geldi, parasıyla puluyla, sıfatıyla karizmasıyla dünyaları ayakları altına alan adamlar. sonra nedendir bilinmez aklıma "ya selami şahin olursam?" sorusu geldi. kalbim sıkıştı, ellerim titremeye, soğuk terler boşalmaya başladı. öyle ya, sabah kalkıyorsun selami şahin olmuşsun. gregor samsa sabah kalktı böceğe dönüştü, kitap yazdı paranın amına koydu. umu, kıvanç tatlıtuğ oldu, dünyaları yedi. oysa ben kalktığımda selami şahin oluyordum. hayallerimde bile huzuru yakalayamadım. selami şahin bile kalktığında "ananı sikim, yine selami şahin olmuşum" diye dertleniyordur. bundandır evde karısını dövmesinin sebebi. selami şahin olmak, fiziksel olarak kötü ama ya o'nun gibi davranmaya başlarsam. o sabah programı senin bu kadın programı benim gezip dolaşıp salak salak kelime esprileri yaparsam? bunları düşündükçe selami şahin'den ne denli tiksindiğimi hissettim. sabah kalkıyorum, selami olmuşum, anneme diyorum ki kahvaltı hazır mı? o annem ki oklavayı tavayı kafama geçirmez mi? "60 yaşına geldin hala kahvaltıdasın, yemektesin" diye. ya peki babam? rakı almaya gönderirken biraz sesim çıksa "bıyığını peruğunu siktiğim" diye serzenişlerde bulunmaz mı arkamdan? sartre'ın dediği gibi cehennem başkalarıdır. ama benim gibi düşünen bir insan için cehennem selami şahin'dir. iddia ediyorum selami şahin'de böyle düşündüğüne inanan 1.000.000 kişi bulabilirim.